Breiðuvíkurdrengirnir, eftir Rúnar Kristjánsson

Rúnar Kristjánsson, alþýðuskáld á Skagaströnd, sendi samtökunum eftirfarandi ljóð.

 

Breiðuvíkurdrengirnir

 

Þeir voru sviknir og sendir burt

og sársaukinn fylgdi þeim.

Um líf þeirra oft er lítið spurt

sem langar að komast heim.

 

Í Breiðuvík máttu þeir kúra í kvöl

og kyssa á píslarvönd.

Sendir í þessa Satans dvöl

af svikulli ríkishönd.

 

Að hugsa um drengina er þjáðust þar

á þjáningavítis slóð.

Og sukku í kvalræðis myrkan mar 

er mynd sem er ekki góð.

 

Því sálarlíf þeirra var sært og meitt

og svívirðan dæmafá.

Það öryggi reyndist ekki neitt

sem átti að vernda þá.

 

Þar lífið varð allt svo ljótt og grátt

og lokað á hlýju og ást.

Því yfirgefnir á allan hátt

þeir urðu er verndin brást.

 

Og innri kvölin varð engu lík

er ekkert gaf von um björg.

Það blæddi um hjörtu í Breiðuvík,

þau brustu þar líka mörg.

 

Sú saga af böli er beisk og römm

og braut menn niður í svað.

Og það verður alltaf þjóðarskömm

sem þarna gat átt sér stað.

                                                         Rúnar Kristjánsson